Lenistwo jako przyczyna rozwodu może wydawać się na pierwszy rzut oka nieco zaskakująca. Przecież większość z nas zgodziłaby się, że małżeństwo powinno być oparte na miłości, zrozumieniu i szacunku, a nie na tym, ile wysiłku wkładamy w codzienne obowiązki. Jednak jak wynika z wielu badań, lenistwo jednego z partnerów może prowadzić do licznych konfliktów, poczucia niesprawiedliwości, a nawet do poczucia osamotnienia drugiej strony.
Kiedy mówimy o lenistwie jako przyczynie rozwodu, musimy zrozumieć, że nie chodzi tu tylko o niechęć do sprzątania domu czy gotowania obiadów. Lenistwo jednej osoby może prowadzić do zwiększenia obciążenia drugiej strony, co z kolei może prowadzić do poczucia wypalenia, frustracji i złości. Jeśli jeden z partnerów jest zmuszony do przejęcia większości obowiązków domowych, finansowych i emocjonalnych, podczas gdy drugi unika takiej odpowiedzialności, może to stworzyć nierównowagę, która jest trudna do pokonania.
„Żona-lalka” i „sybarycki” tryb życia
Jednym z najbardziej znanych orzeczeń Sądu Najwyższego w tej materii jest wyrok z dnia 18 sierpnia 1955 r., II Cr 1082/54. Orzeczenie to dotyczyło tzw. “żony-lalki”, prowadzącej “sybarycki” tryb życia. Sąd zwrócił uwagę na to, że bezczynny tryb życia może wywołać rozkład pożycia, jednak ocena tego związku przyczynowego musi uwzględniać całokształt stosunków materialnych i psychicznych małżonków.
W tym kontekście, Sąd zauważył, że trzeba rozważyć, czy “sybarycki” tryb życia żony nie był zgodny z wolą męża, ponieważ w takim przypadku nie można uznać, że postępowanie żony zgodnie z wolą męża mogło wywołać rozkład pożycia. W szczególności, Sąd podkreślił potrzebę ustalenia, czy mąż wymagał od żony, by zmieniła dotychczasowy tryb życia, zaniechała zabaw i przyjęć i zajęła się pracą zarobkową, oraz czy i w jaki sposób starał się wpłynąć na nią w tym kierunku.
Ta decyzja Sądu Najwyższego pokazuje, że lenistwo i nieróbstwo mogą być uznane za powód rozwodu, ale tylko wtedy, gdy są sprzeczne z oczekiwaniami drugiego małżonka i prowadzą do konfliktów w małżeństwie.
Nieróbstwo pomimo zdolności do pracy
Kolejnym istotnym orzeczeniem Sądu Najwyższego w tej materii jest wyrok z dnia 9 marca 1956 r., IV CR 36/55. Sąd stwierdził w nim, że zachowanie się małżonka, który będąc zdolnym do pracy, bez dostatecznego usprawiedliwienia nie pracuje lub pracuje w stopniu wysoce niedostatecznym, może być uznane za ważny powód rozkładu pożycia małżeńskiego.
Tutaj znów, kluczowe jest pojęcie “bez dostatecznego usprawiedliwienia”. Oznacza to, że sąd będzie badał, czy istnieją uzasadnione powody dla takiego zachowania, takie jak problemy zdrowotne, opieka nad małymi dziećmi czy trudności na rynku pracy. Jednakże, jeśli takie powody nie istnieją, a małżonek zdolny do pracy po prostu odmawia podjęcia pracy, może to być podstawa do rozwodu.
Jak mówi radca prawny Piotr Woś, specjalista z zakresu prawa rodzinnego: „lenistwo i nieróbstwo mogą stanowić poważne przeszkody dla harmonijnego małżeństwa i stanowić podstawę rozwodu, ale decyzja ta zależy od szeregu czynników, w tym oczekiwań i postaw obu małżonków, a także ogólnych okoliczności życiowych i ekonomicznych. W związku z tym, jeżeli rozważasz rozwód z tego powodu, zawsze warto skonsultować się z doświadczonym prawnikiem, który pomoże Ci zrozumieć wszystkie aspekty tej kwestii i zapewni ochronę Twoich praw i interesów.
