Cyrk Astoria w Krakowie – „Arena Cudów” już w czerwcu!

Wybrałabym żonglerkę ogniem – bo w niej jest coś hipnotyzującego. W tańcu płomieni, w rytmie serca i rytuału, mogłabym malować ogień w powietrzu, jak artysta pędzlem po płótnie. A później, jak już ktoś by mnie odebrał ze szpitala po występie, zajęłabym się żonglerką piłeczkami 🙂

Gdybym mogła zostać artystką cyrkową, zdecydowanie wybrałabym sztukę tańca na szarfach powietrznych (aerial silks). Wyobrażam sobie, jak z wdziękiem i lekkością wspinam się w górę, oplatając jedwabne taśmy wokół ciała, by potem płynnie przejść w wirujące figury. Każdy ruch przypominałby malowanie powietrzem – jakbym rysowała niewidzialne pociągnięcia pędzlem, tworząc kaskady jedwabistych linii i zakrętów, które w świetle reflektorów lśnią jak kolorowe wstęgi.
Moje występy zaczynałyby się od ciszy. Publiczność wpatruje się w pustą arenę, a w tle słychać jedynie oddech tancerki. Nagle z góry opada szarfa – jedna, druga – aż w końcu stanę w jej objęciach. Powoli, niemal zatrzymując czas, rozwinęłabym ciało w pion, wyciągając ramiona ku górze i zataczając pierwsze kręgi. Kołysanie się na szarfach przypominałoby taniec z wiatrem: raz unoszę się ponad widownią, raz zwisam niczym kwiat, który zadecydował zwrócić się ku ziemi.
W najważniejszych momentach, gdy plastra światła pada na moje ugięte kostki i wyciągnięte palce, ciało zdaje się rozpuszczać w powietrzu. W płynnym przejściu z pozycji pionowej do poziomej, gdy taśmy wiją się wokół nóg i talii, czuję, że unoszę się ponad codziennością. Wtedy duszę publiki ogarnia zaduma – wstrzymuje oddech, a ja z gracją zataczam piruety, niby liść porwany podmuchem wiosennego wiatru.
Na każdym występie narracja rozwijałaby się jak baśń: zaczynam delikatnym unoszeniem się, przywitam publiczność subtelnym uśmiechem. Potem następuje moment napięcia – jeden ślizg, drugi skręt, aż w końcu szarfa oplata ciało w skomplikowany węzeł, a ja zawieszona w tej pozornie niemożliwej pozycji, utrzymuję równowagę i przygotowuję się do finałowego wyjścia. W dramatycznym crescendo odwiązuję każdy węzeł, opadam powoli, cicho, aż stąpam z powrotem na matę, zbierając burzę oklasków.
Kreatywność w tej sztuce polega na tym, by szarfa – materiał nawet w zwyczajnym świetle wyglądający zwykle – stała się przedłużeniem mojego ciała i wyobraźni. Chciałabym eksperymentować z różnymi fakturami i kolorami jedwabiu, wkładać w występ elementy akrobacji na trapezie lub wolnym powietrzu, łączyć taniec z pantomimą albo momentami śpiewu czy nastrojowej poezji recytowanej w górze. W jednym numerze mogłabym wcielić się w ptaka, podrygując na taśmach jak skrzydła klapiące w powietrzu, w innym – w wirującą wstęgę przypominającą falę oceanu.
Umarłabym z zachwytu, gdybym mogła wpleść w ten występ elementy świetlne: szarfa świecąca w ciemności, wstęgi z lamp LED, które tworzą świetlne ślady podczas moich obrotów. Wyobrażam sobie, jak w ciemnej arenie widać tylko kontury mojej sylwetki oplatającej światło, a każdy ruch budzi niemal mistyczne wrażenie – jakbym tańczyła między gwiazdami.
Ta sztuka wymagałaby ode mnie nie tylko siły i elastyczności, ale też ogromnej wyobraźni i odwagi. Każdy węzeł musiałabym opanować na pamięć, by później w locie wiedzieć, gdzie się złapać i w jaki sposób puścić, by nie zboczyć z wyznaczonej trajektorii. Ale właśnie w tym szaleństwie – w kontakcie z mgiełką powietrza, w zawieszeniu między ziemią a niebem – czuję, że artystka cyrkowa staje się kimś więcej niż akrobatką: staje się opowiadaczką historii, prowadzącą widzów przez świat marzeń.
Dlatego, gdybym mogła wybrać dowolną dyscyplinę, poleciałabym ku szarfom powietrznym, które pozwalają w jednym numerze zawrzeć taniec, teatr, balet i akrobację. To właśnie w ich powietrznej lekkości i jedwabnym splocie widzę dla siebie najpiękniejszą formę kreatywnego wyrazu.